The Witcher 3: Wild Hunt Review (2024)

Dit is het tweede deel van de review in progress van The Witcher 3. Check hier het eerste deel.

Een paar tientallen uren later heb ik eindelijk genoeg van The Witcher 3 ervaren om een definitief oordeel te kunnen vellen. Dat betekent echter lang niet dat ik klaar ben met het spel. Er zijn nog genoeg side quests te doen en ‘points of interest’ te verkennen. Ik overweeg zelfs een tweede play through op de hoogste moeilijkheidsgraad - er zijn immers maar liefst 36 verschillende ‘world states’ om The Witcher 3 mee te eindigen. Man, wat een spel.

En wat een verhaal, al beginnende bij de introductie. Deze mag dan wat minder bombastisch zijn dan die van zijn voorganger, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend. Geralt wordt aan ons voorgesteld in zijn ideale wereld: veilig thuis in Kaer Morhen met vriendin Yennefer en surrogaatdochter Ciri. Zelfs ‘papa Witcher’ Vesemir is van de partij om de rol van opa op zich te nemen. Geralt is verliefd en gelukkig - voor zover een Witcher dat soort emoties kan voelen. En dan wordt hem alles ontnomen.

Wat deze introductie zo briljant maakt, is dat het alle hoofdpersonages introduceert op een manier die voor zowel Witcher-fanaten als nieuwkomers interessant is. Fans zet het tijdelijk op het verkeerde spoor en nieuwkomers maakt het in één klap duidelijk waar Geralt de rest van het spel voor zal vechten. Hoe nors en stoïcijns Geralt ook mag overkomen, van binnen wil hij niets liever dan kasteeltje, boompje, beestje.

De introductie geeft dus een basisidee van wat Geralt belangrijk vindt en daar zul je je de komende 100+ uur aan vastgrijpen. Na Ciri jarenlang kwijt te zijn geweest, is ze namelijk weer gespot - ergens in Temeria. Gemakkelijk driekwart van het spel zul je bezig zijn haar op te sporen met weinig anders dan je vaderlijke verplichtingen als drijfveer. Je zult van het kastje naar het muurtje gestuurd worden en iedereen zal jouw kwaliteiten als Witcher gebruiken en misbruiken, in ruil voor wat schamele informatie, of een naam van een volgend figuur dat wel wat werk voor een Witcher heeft.

Dat is helemaal niet erg. Elke quest of side quest heeft zo’n interessant verhaal en zulke interessante bijpersonages, dat je de hoofdlijn tijdelijk vergeet. Dit komt deels omdat de personages ontzettend volledig en geloofwaardig zijn uitgewerkt - er is bijvoorbeeld een quest-lijn van ene ‘Bloody Baron’, waarbij je tot in detail zijn familieproblemen leert kennen. In veel gevallen geldt dit zelfs voor de monsters. Zo kun je een gevecht met een spookachtige Petra geheel vermijden als je haar onopgeloste problemen oplost - de reden waarom ze überhaupt een Petra is geworden.

Bovenstaande wil overigens niet zeggen dat je het hoofdverhaal geheel links zal laten liggen. Het tempo erachter is af en toe wat vreemd, maar ook tijdens minder prominente quests komt de hoofdlijn af en toe weer op de voorgrond. Deze bevatten namelijk vaak een verwijzing - of zelfs een confrontatie - met Ciri’s achtervolgers. In sommige gevallen leidt een quest zelfs tot een flashback waarin je met Ciri zelf kan spelen. Dit laatste is een stuk minder interessant dan je speeltijd met Geralt. Als Ciri kun je immers geen gebruik maken van de uitrustingen en vaardigheden die je als Geralt hebt verzameld. Toch biedt het wat leuke afwisseling, zeker omdat Ciri beschikt over een totaal eigen speelstijl.

Goed, zelfs als je de quests wel laat voor wat het zijn, is er genoeg lol te beleven in Temeria. De wereld van The Witcher 3 is namelijk gigantisch en tot de nok toe gevuld met geheimen en optionele schatten en locaties - en deze zijn zeker de moeite waard. Magische stenen bijvoorbeeld geven je niet alleen een tijdelijke buff, maar ook een permanente skill point om te verdelen en in de verschillende monstergrotten kun je zomaar zeldzame loot vinden. Ook zijn er een groot aantal ‘Witcher Contracts’: denk standaard kill quests, maar dan in de vorm van een speurtocht. Dit soort extra content kan je zelfs spelende houden lang nadat je het verhaal hebt afgesloten.

Mocht je om de een of andere reden even pauze willen nemen van je monsterjacht of detectivewerk, dan is er nog Gwent. Gwent is een collectible card game die je met vrijwel elke unieke NPC kunt spelen om hun unieke kaarten te winnen. Gwent lijkt op het eerste gezicht wat simpel, maar blijkt elk potje meer en meer diepgang te hebben. Het zal zich niet direct kunnen meten met iets als Hearthstone, maar voor wie de 100+ uur verhaallijn nog niet genoeg is, kan dit er gemakkelijk nog een paar tientallen uren speelplezier aan toevoegen.

Dit alles ziet er ook nog eens prachtig uit, al is The Witcher 3 op de PlayStation 4 een stuk minder mooi dan de eerste trailers deden vermoeden - dit zijn duidelijk PC-beelden geweest. Desondanks is het een van de mooiste games van deze - toegegeven - nog wat jonge generatie. Of je nou door de moerassen rondom Oxenfurt ploetert, of tussen de eilanden van Skellige vaart, je krijgt hoe dan ook prachtige beelden voor je kiezen.

Tegelijk is the Witcher 3 niet bang om lelijk te zijn. Niet alleen de gortigheid van de bloederige gevechten, maar ook de 3D-modellen van zowel mens als monster zijn af en toe om te gruwelen. Menselijke NPC's zien er toepasselijk kneuterig of gehavend uit en de monsters hebben een unieke, realistische sprookjesstijl. Een goed voorbeeld hiervan zijn de drie spinsters, bekend van de sprookjes van Grimm, die hier met etterende builen verschijnen en de ledematen van hun kinderlijke slachtoffertjes nog aan hun kleding hebben hangen.

Wat wel wat tegenvalt, is de hoeveelheid variatie in de personages. Er zijn genoeg unieke uitdagingen te vinden, maar je komt wel erg vaak dezelfde ‘drowners’, ‘water hags’ en ‘spectres’ tegen. Ook de mensen lijken verdomd veel op elkaar. Dit valt des te meer op door het feit dat zelfs in groepen kinderen of soldaten elke keer hetzelfde model mag praten. Zo dacht ik in een flashback met Ciri een meisje te herkennen dat ik eerder als Geralt tegen het lijf liep, om deze vervolgens nog een keer of vijf in andere delen van de wereld tegen te komen. Dit laatste zegt dan wel weer iets over de hoeveelheid detail die zelfs in dit soort bijrolletjes wordt gestopt: dat meisje had absoluut karakter.

Wat ook nogal wat over het spel zegt, is dat ik - zelfs na ik weet niet hoeveel uur speeltijd - weinig negatiefs kan noemen. Naast de technische minieme mankementen (besproken in het vorige deel van deze review) en het hergebruik van 3D-modellen, heb ik verdomd weinig op het spel aan te merken. Zelfs de besturing - waar ik me in eerste instantie nog aan stoorde - is gaan wennen. Ik ben het zelfs gaan waarderen.

Als ik dan toch iets zou moeten noemen echter, zijn het de oubollige systemen als ‘equipment load’ en de duurzaamheid van je wapens. Beiden systemen voegen in feite niks toe aan de gameplay, behalve dat ze je af en toe dwingen een handelaar of smid op te zoeken. Vooral de duurzaamheid van je wapen kan tot irritatie leiden, gezien één lang gevecht je zwaard al onder de 50% durability kan krijgen, met een constant aanwezig bericht in de GUI als gevolg.

12